نمیتوانم بگویم از وصل شدن اینترنت خوشحال نیستم. از پاتولوژی خوشم نمیاد، فارما رو شروع نکردم و تصمیم گرفتم جزوه بخوانم و کمال گرای درونم میگوید کل ترم دست به جزوه نزدی حالا هم نزن! ولی منطقی درونم میگوید هر چه از رفرنس باید برمیبستی بستی و این اطلاعات اصلا به دردت هم نخواهد خورد و جزوه بخون نمره بگیر و به حرف های احمقانه اون گوش نکن. بله در من انگار منی در پی انکار من است.
--
آمده ام سالن مطالعه. از اینجا متنفرم. شارژ لپ تاپم تمام شد و میزم را عوض کردم. روی این یکی نوشته همه چیز تموم شد، دلم تنگ میشه. واقعا دوران خوبی بود. "این رو بدون که تنهایی قوی ات میکند". ورودی پزشکی بهمن 91.
همه سالن مطالعه خوابگاه یک طرف، یادگاری های روی میز ها یک طرف.
--
1: 17 am
حالا نمیدونم چرا امشب این قسمت دعای کمیل تو ذهنم تکرار میشه: یا سریع الرضا، اغفر لمن لایملک الا الدعاارحم من راس ماله الرجا و سلاحه البکا
عجیبه که میگه سلاح انسان نوعی ای مثل من گریه است. یعنی گریه های من روی خدا تاثیر میزاره؟
درباره این سایت